Ruins „Front the Final Foes”

Wydawca: Debemur Morti Productions

Słońce świeci, ptaszki śpiewają , nastolatki badają sobie migdałki po parkach. Jednym słowem wiosna. A ja właśnie słucham płyty, która przynajmniej częściowo popsuła tę pieprzoną idyllę.

Mam teorię, dlaczego mieszkańcy siódmego (czy jak kto woli szóstego)  kontynentu lubują się w graniu old schoolowego black metalu, ale nie czas i miejsce, aby ją przedstawiać. W przypadku trzeciej płyty Ruins jest tak, że już po pierwszych 20 sekundach wiemy, plakaty jakich tuzów metalowego grania muzycy mają powieszone nad łóżkami. I te 8 utworów to kolejny hołd składany przez mieszkańców kraju w którym boksują się kangury. Ci którzy lubują się we wszelkich odmianach anihilacji dźwiękiem, ciągnących się jak smoła riffów, a nade wszystko kochają nienawidzić, znajdą tu coś dla siebie. Alex i David nie bawią się w kombinowanie i dłużyzny. Grają prosto, co nie znaczy, że nudnie. Kiedy „Front the Final Foes” kręci się w odtwarzaczu morda sama się śmieje, a ręce zaciskają się na nieco zardzewiałej siekierze, wyjętej spod łóżka. Po co? No przecież nie dlatego, aby ścinać prastare drzewa. Zabijać i niszczyć. To właśnie proponują nam Australijczycy.  I ja radośnie temu przyklaskuję. Nie jest to może płyta innowacyjna, ale w tym wypadku niespecjalnie mi to przeszkadza. Ruins podąża mroczną ścieżką, którą wytyczyli już inni. Schodzić z niej zamiaru nie mają, bo i właściwie po co, skoro można w krzaki wleźć, a nowych lakierków szkoda. Dużą siłę sprawczą ma ich trzeci krążek skoro już po 1 przesłuchaniu, chmury zasłoniły niebo, a śnieg przepędził migdalące się pary. Podsumowując cudów może nie ma, ale siarka i łańcuchy owszem.

Wyciągajcie swoje czarne jak dupa Szatana portfele i zaopatrzcie się w „Front the Final Foes”. Mówię Wam to jako starszy kolega. Warto. W końcu jakoś to nadciągającą apokalipsę w postaci wiosny, trzeba zatrzymać.

Ocena: 7.5/10

Tracklist: