Amon Acid: „Gdy piszemy muzykę, chcemy by zabrała ona słuchacza w trip…”

Na Amon Acid wpadłem przypadkowo dzięki „Pardigm Shift”, świetnej doom metalowej płycie, z masą odniesień do psychodelii lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Potem zacząłem wnikać bardziej w ich pozostałe wydawnictwa i totalnie mnie kupili. Może i ich muzyka to nie jest coś, co przeciętny fan metalowego nakurwu łyka bez popitki, jednak moim zdaniem jest to zespół na tyle ciekawy i tworzący dobre rzeczy, że spokojnie można ich przedstawić na naszych internetowych łamach. Tak więc przed Wami Amon Acid w postaci Briony’ego – połowy tego zespołu. 

Oracle! Hail! Na początku muszę i chcę Wam pogratulować wspaniałego albumu! „Paradigm Shift” to krążek, którego nie mogę (i nie chcę!) przestać słuchać. To świetny kawał muzyki, a w waszym przypadku, chyba pierwszy który ma szansę uderzyć szerzej do metalowego odbiorcy, nie sądzisz?

Briony: Dziękuję! Cóż, oboje w zespole kochamy doom metal i postanowiliśmy nagrać EPkę, na której znajdą się nasze najcięższe jak dotychczas utwory. Ale im dłużej pracowaliśmy nad nimi, tym bardziej uświadamialiśmy sobie, że to działa i że chcemy podążać w tym kierunku i nie przestawać tylko na EPce. Odzew jest póki co bardzo dobry, planujemy więc dalsze eksplorowanie tego soundu.

O.: Zanim to nastąpi skoczmy na moment do przeszłości i powiedz proszę o początkach Amon Acid, nie jesteście bowiem wybitnie dobrze znani, przynajmniej nie w Polsce. Wiem tylko, że jest Was dwoje, a kapela nie jest jakoś wybitnie stara – jak więc to wszystko się zaczęło?

B.: Ja i Sarantis poznaliśmy się w 2018 roku, widziałam jego zespół wcześniej w moim rodzinnym mieście i od razu obdarzyłam go olbrzymim szacunkiem, jako muzyka. Przez kilka lat próbowałam założyć jakiś zespół, wchodziłam w kilka kolaboracji, ale nigdy nie kończyło się niczym poważnym. Sarantis pokazał mi jak używać Cubase i od tego czasu pogrywaliśmy razem, komponując i pisząc teksty. Dla zabawy nawet wrzuciliśmy naszą muzykę na bandcamp ale nigdy nie planowaliśmy pójść z tym dalej – radość sprawiało nam samo jammowanie i eksperymentowanie z różnymi dźwiękami. W końcu udało nam się zorganizować gig z Acid’s Mother Temple i zrekrutowaliśmy starego przyjaciela by zagrał z nami to show. Od tego czasu gramy z różnymi muzykami sesyjnymi, lubimy jammowanie z różnymi ludźmi, bo to bardzo rozwijająca rzecz. Aktualnie kończymy prace nad nowym albumem z perkusistą Smithem, który na co dzień mieszka w Szwajcarii. No ale z racji lockdownu musimy przystosować się do współpracy przez internet – ale wychodzi nam to jak na razie całkiem nieźle. Prawdopodobnie zostanie z nami na stałe.

O.: Ale rozumiem, że jesteście małżeństwem, co nie? Nazwisko takie same, stąd moje przypuszczenie, hehe! Czy ta sytuacja pomaga czy przeszkadza w codziennym tworzeniu pod szyldem Amon Acid?

B.: Tak i jest to zdecydowanie pozytywna rzecz w naszym przypadku. Zaaranżowaliśmy sobie małe studio w naszym mieszkaniu, możemy tam więc bez przeszkód ćwiczyć, komponować czy nagrywać – i robimy to praktycznie codziennie. Poza tym pomaga nam to złapać tę wibrację z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, kiedy zespoły tak naprawdę żyły razem pod jednym dachem, tworząc przy tym wspólnie muzykę. Późne sesje jammowania i eksperymentowanie z brzmieniem to klucze do naszej muzyki.

O.: Piękna sprawa. Szczególnie, że Wasza muzyka jest bardzo eklektyczna i zróżnicowana. W inspiracjach można przebierać – fuzz, rockabilly, oczywiście doom, trochę punka i mnóstwo dziwnej orientalnej muzyki, muzyki z orientu i tak dalej. Dodać do tego zwariowanej elektroniki i dostajemy naprawdę mocny muzyczny trip. Ale na tle reszty „Paradigm Shift” i tak jest najcięższy…

B.: O tak, mamy naprawdę dużo wpływów muzycznych a co i rusz odkrywamy nowe rzeczy, nowe brzmienia, z całego świata. Chcemy je poznawać i jeśli nam przypasują – chcemy je używać w naszej muzyce, z różnym stopniem subtelności. Ostatnio na przykład poznaliśmy Rembertiko – muzykę z Grecji. Użyliśmy jej celowo, bo zarówno pod kątem słów jak i muzyki, jest jej blisko do doom’u, więc pasuje nam jak najbardziej. Obydwoje wyrośliśmy na rocku i metalu jako nastolatkowie, a z czasem szliśmy w innych kierunkach – elektroniki na przykład. Chcieliśmy, żeby było to ciężkie. Z czasem polubiliśmy rezultat, więc rozwijaliśmy swoją muzykę w tym właśnie kierunku. Nasze smaki na muzykę zmieniają się również w zależności od pory roku – w zimie katujemy więcej doom metalu, podczas gdy w lecie więcej elektroniki czy muzyki ze świata. Choć w zesżłym roku było dziwnie, mieliśmy cały czas nastrój na doom metal… Pisanie cięższego materiału było zdecydowanie świadomym wyborem, dla nas całkowicie sensownym. Odkryliśmy też nowe sposoby, na inkorporowanie nowych rzeczy do naszej muzyki i utrzymywanie zarazem odpowiedniego ciężaru. Na ten moment chcemy więc podążać właśnie w tym kierunku.

O.: A narkotyki? Czy tam używki, jak duży wpływ mają na Waszą twórczość? Pytam bo muzyka Amon Acid jest jak trip – tylko że raz kolorowy, a kiedy indziej raczej szary.

B.: Eksperymentowanie w każdej formie odgrywa w naszej muzyce olbrzymią rolę. Gdy piszemy muzykę, chcemy by zabrała ona słuchacza w trip, a gdy odgrywamy ten sam riff na okrągło przez kilka godzin i sami czujemy się, jak podczas tripu – wówczas wiemy, że jesteśmy na dobrej drodze. Tripy nie zawsze są przyjemne, ale generalnie czy te dobre, czy te złe – wszystkie są warte spróbowania. Czasem potrzeba nam czegoś mrocznego, byśmy mogli kiedy indziej docenić trip mieniący się kolorami. Chcemy uchwycić psychodelię, która zjawia się w wielu formach, stworzeniem jest magija – i to właśnie nasz trip.

O.: Macie jakiś główny koncept na swoich albumach? Może nie taki jak u Kinga Diamonda, ale taki, który gdzieś tam non stop się przebija przez Waszą twórczość, w muzyce i w tekstach?

B.: Takim głównym konceptem jest psychodelia, która ukazuje się u nas na różne sposoby, wypływa z różnych muzycznych inspiracji. Komunikuje się ona też ze słuchaczem poprzez różne surrealistyczne kanały. Nasza egzystencja zawsze była chaotyczna, ale odkąd na świecie żyją ludzie połączeni sieciami chaos wynosi się na jeszcze wyższy poziom. Świat w którym obecnie żyjemy wydaje się być bliski naszym ulubionym tematom z gatunku science fiction i to z niego głównie czerpiemy obecnie inspiracje. Staramy nie mówić zbyt wiele jeśli chodzi o teksty, by słuchacz mógł sam wyjść ze swoją narracją, w sposób adekwatny do swojego tripa. To bardzo indywidualna sprawa, jakkolwiek jednak główne wytyczne są dość ogólne.

O.: Wasze wydawnictwa w większości to wydania cyfrowe – dlaczego? Czy może Was to pierdoli? Tak czy inaczej, Wasze albumy „Amanesh”, „Ψ” czy „Paradigm Shift” brzmiały by wspaniale jako winyle na ten przykład…

B.: Uwierz mi, to nie jest nasz wybór. Wysyłaliśmy swoją muzykę do mnóstwa wytwórni, ale doszliśmy do wniosku, że jest ona chyba zbyt dziwna – albo nie ma zbyt wielu osób, które chciałyby ją poznać. Albo tak myślą labele. Więc po prostu wrzucaliśmy swoją muzykę w neta, granie muzyki to nasze życie, więc na pewno nie przestaniemy – poza tym zdaliśmy sobie sprawę jak wielu przyjaciół ze sceny doom/stoner/psychodelic poznaliśmy dzięki muzyce. To głównie oni zachęcają nas do dzielenia się swoją muzyką. Underrated Albums czy 666MrDoom dali nam olbrzymie wsparcie na YouTube – nawet przy naszych puerwszych nagraniach, które nie do końca pasowały do ich profilu, ale sama muzyka się im podobała – i to wystarczyło. Po wypuszczeniu „Paradigm Shift” uzbieraliśmy odpowiednią sumę (znów dzięki naszym wspaniałym fanom!) na wydanie limitowanej edycji na taśmie. Po tym z kolei Regain Records skontaktowało się z nami, by wydać winyl – zaś ich wsparcie miało dla nas kluczowe znaczenie. Te starsze krążki też chcielibyśmy wypuścić na winylach, ale póki co chcemy się skupić na nowej płycie.

O.: Widzę też pewną prawidłowość – Wasze pełnowymiarowe albumy są utrzymane bardziej w stylu klasycznego doom metalu, podczas gdy na Epkach jest zdecydowanie więcej różnych wpływów, raczej spoza metalowej bajki…

B.: Masz całkowitą rację. Zdecydowaliśmy, że na EPkach będziemy bardziej eksperymentowali z muzyką niż na dużych krążkach. Na przykład „Left for Acid” jest zdecydowanie bardziej krautowa, wypełniona dźwiękami ze świata oraz masą elektroniki. Nie piszemy raczej wielu numerów w tym stylu, ale ponieważ lubimy eksperymentować i naszym zdaniem efekt końcowy jest bardzo dobry, zaryzykowaliśmy wydanie tego materiału. W głębi serca zawsze staramy się, by nasza muzyka miała w sobie jak najwięcej stoner/doomu, ale piszemy też na tyle wiele, że zdarza się nam pójście w różnych kierunkach. Z uwagi, że przekraczamy różne muzyczne ścieżki często kończy się tak, że wiele z naszych pomysłów idzie do szuflady i raczej nigdy nie ujrzy światła dziennego. Mamy tony materiału na pełne albumy, których prawdopodobnie nigdy nie wydamy, ale to część naszego procesu twórczego. Mało tego, czasem nagrywamy nawet rzeczy, które są tak naprawdę naszymi wewnętrznymi żartami.

O.: Ja tam bym posłuchał tego tak czy siak. W ogóle to mam wrażenie, że trochę żałujecie, że nie jesteście z trzydzieści lat starsi, prawda? Czy w związku z tym, że nie ma opcji totalnego postarzenia się postanowiliście oddać hołd psychodelicznym latom sześćdziesiątym i siedemdziesiątym poprzez swoją muzykę?

B.: Z nami to jak z piosenką Saint Vitus – „Born Too Late”. Odczuwamy nostalgię za tamtymi latami, za ideałami które poznaliśmy głównie dzięki filmom czy muzyce. Nasi rodzice, którzy żyli w tamtych czasach byli rockersami, choć zdecydowanie rodzice Sarantis w Grecji mieli bardziej pod górkę i bardziej ryzykowali niż moi rodzice w Wielkiej Brytanii. Rzeczy generalnie nie były tam takie proste, jak chcielibyśmy wierzyć. Wóczas ludzie naprawdę mieli nadzieję na zmianę przyszłości, rewolucja była wspólną sprawą, to zapewne były też wspaniałe czasy do eksperymentowania. Niestety, straciliśmy nadzieję, a wszystko spaliło na panewce. Ale na przykład słuchanie Rembetiko dało nam całkiem inną perspektywę patrzenia na tamte czasy. Na pewno prostszym było by myśleć, że przed latami sześćdziesiątymi wszyscy byli bardzo konserwatywni, ale wystarczy posłuchać choćby muzyki z lat dwudziestych, żeby się przekonać, iż wcale tak nie było. Zawsze gdzieś byli ludzie żyjący poza ogólnie przyjętymi normami społecznymi. W takiej Ameryce utwory Lucille Bogan sprawiły by, że Cardi B okryłaby się rumieńcem, a w Grecji na przykład taka Roza Eskenazi śpiewała wówczas o swoim zamiłowaniu do kobiet i heroiny.

O.: Dokładnie tak było. Ok, zmiana tematu – jak wiele koncertów zagraliście w erze przedcovidowej? Zastanawiam się, czy macie gotowy „scenariusz” takich koncertów czy stawiacie na improwizację?

B.: Udało nam się zagrać dotychczas tylko trzy kocnerty. Podczas pierwszego supportowaliśmy Acid Mother’s Temple, to było totalne szaleństwo. Kiedy zakładaliśmy Amon Acid dużo słuchaliśmy „Astrogasm from the Inner Space” i to zainspirowało nas to pisania i grania na swój własny sposób, z użyciem wielu powtórzeń i zapętleń, które potrafią wykręcić zwykły pomysł w coś naprawdę odjechanego. Od tego czasu zagraliśmy inne, mniejsze gigi w lokalnych klubach. No a potem nastał lockdown. Choć mieliśmy szczęście, że w kwietniu zeszłego roku Shinding Magazine zaprosiło nas na zagranie podczas festiwalu on line, co było dla nas naprawdę wspaniałe – zagrać na tej samej imprezie, na której zjawiają się Wally Walker (The Pretty Thing) czy Rudi Protrudi (The Fuzztones) to naprawdę wspaniała sprawa. Odkryliśmy tam też nasze nowe ulubione bandy – Green Seagull czy Magic Brother Mystic Sister. Nie mieliśmy jeszcze okazji zrobić gigu, który w większości opierałby się na improwizacji i jammowaniu niestety, ale marzy nam się, by zrobić właśnie coś takiego jak w latach siedemdziesiątych – całonocne jammowanie z olbrzymią ilością muzyków. Liczę, że uda się nam po zakończeniu lockdownu. Zgadzam się, że częściowo nasze piosenki są idealne do improwizacji, ale w większości mają one też wyraźną strukturę. Na przykład ten numer „Kaigome” jest w większości efektem improwizacji – całkiem innej, gdy w grę wchodzi też śpiewanie.

O.: Moim zdaniem słuchanie muzyki Amon Acid jest też trochę jak jaranie trawy i oglądanie o trzeciej nad ranem dokumentów na Discovery w stylu „Hitler – czy był istotą z innego wymiaru?” albo „Czy to kosmici zmusili Brytyjczyków do picia tej paskudnej herbaty z mlekiem?” czy coś w ten deseń, podczas gdy w tle leci sobie po cichutku Hawkwind czy Electric Wizard, hehe! Wiele nocy spędziliście na takich właśnie aktywnościach?

B.: Za dużo by zliczyć! Oglądanie dokumentów o Obcych czy teoriach konspiracji to fajna inspiracja gdy trzeba zasiąść do pisania tekstów. Oczywiście lubimy też oglądać poważne dokumenty, szczególnie o starożytności czy socjologiczno – polityczne. Wszystko razem zaczyna pasować, jako niezła dystopia science fiction, a w rzeczywistości ludzka natura i chaos są o wiele dziwniejsze niż najbardziej wymyślne fantazmaty o Obcych. Uwielbiamy też horrory, szczególnie stare włoskie obrazy, ale i w tym przypadku rzeczywistość jest o wiele bardziej przerażająca. To naprawdę śmieszna sprawa patrzeć, jak ludzie próbują tłumaczyć chaotyczną i bardzo często brutalną naturę swojej egzystencji.

O.: Zdecydowanie. Skoro już wiemy, że oboje macie cholernie szerokie horyzonty muzyczne, ciekaw jestem jak bardzo różnią się one między sobą z kolei. Są jakieś zespoły czy gatunki, które jedno z Was kocha, a drugie nie cierpi?

B.: To może brzmi śmiesznie, ale gdy się poznaliśmy, wiedziałem że Sarantis lubi surfować, a ona z kolei wiedziała, że słucham punka. To były te rzeczy, które mieliśmy wspólne. Oboje lubiliśmy również psychodeliczną muzykę no i metal. Potem okazało się, że oboje również lubimy muzykę elektroniczną i stare techno, house a nawet nowe r’n’b. Sarantis nakręciła mnie też na nową muzykę – na przykład na rap z Memphis – Tommy Wright III, Princess Loko czy Triple 6 Mafia… te nazwy mają taki sam zły vibe, przy najmniej dla nas, jak zespoły black metalowe. Chyba nie przychodzi mi nic do głowy, co rzeczywiście dzieliłoby nas jeśli chodzi o opinię muzyczną. Bardzo pasujemy do siebie, oboje jesteśmy bardzo otwarci, lubimy mroczną stronę pewnych rzeczy, ale też lubimy mieć z tego fun – to naprawdę kształci nasze indywidualne muzyczne smaki.

O.: No to bosko! Ok, no to na ten moment wszystko co chciałem wiedzieć. Dzięki wielkie za ten wywiad!

B.: Również dzięki!