Necromantia „To the Depths We Descend…”

Wydawca: The Circle Music

Znaki czasów ostatecznych – jako zdeklarowany fan greckiej odmiany black metalu muszę sam siebie przekonywać, że najnowszy, pożegnalny album Necromantia powinien mi się podobać. Ale wiecie co?

Przegrywam tę walkę. Sam ze sobą. A sekundują mi koledzy, którzy też lubią grecką scenę i wychwalają „To the Depths We Descend…” i grożą zerwaniem znajomości jeśli się nie polubię z tym albumem. No mam nadzieję, że żartują, bo ja się staram, ale jakoś mi nie siada ten album. Z jednej strony słychać tutaj ich korzenie, z drugiej porównując sobie ten album do moich ulubionych pierwszego i drugiego, a nawet i do „IV: Malice” to ta najnowsza płyta wypada trochę blado. Niby wszystko gra, ale jakoś nie zgrywa się z moimi oczekiwaniami względem Greków. Trochę zbyt melodyjnie, niekiedy z kolei ten symfoniczny rozmach trochę mi przeszkadza. Dziwne nie? Przecież w zasadzie powinienem się w przypadku Necromantii do tego przyzwyczaić. A może mi źle, że tym krążkiem Grecy się z nami żegnają, a ja nie chcę dopuścić tego do świadomości? No może. Serio, poświęcam dziennie sporo czasu na „To the Depths We Descend…” i słyszę, że to fajna płyta, ale równocześnie taka, do rnie chce mi się za bardzo wracać – więc coś z nią musi być nie tak. Nawet okładka mi nie pasuje, jakaś taka zbyt ładna. Wpisane w nią obskurne logo Necromantia gryzie mi się z ładną kreską miłymi dla oka kolorami, niczym z gry komputerowej. I tak szczerze – gdyby taką płytę nagrał jakiś inny zespół, a nie Necromantia, pewnie bym odsłuchał ją trzy razy i jeśliby nie zaskoczyła, po prostu bym odpuścił i nie starał się aż tak bardzo znaleźć na niej rzeczy i dźwięków, które sprawią że zostanę nagle oświecony i krzyknę – „wspaniały materiał!”. Trudno.

Dobra płyta, ale jestem nią rozczarowany. Jak widać miałem zbyt duże wymagania. Liczyłem na piękny koniec, a dostałem po prostu koniec. Szkoda, ale takie już jest życie. I śmierć.

Ocena: 6/10