Motörhead „No Sleep ’til Hammersmith”

Wydawca: BMG

Czegokolwiek bym nie napisał we wstępie – będzie to grafomania pierwszej wody poganiająca truizmy truizmami. Panie i panowie, przed Wami Motörhead. Grają rock’n’rolla.

I tak się składa, że co i rusz ktoś coś wznawia, więc maniacy płyt Lemmy’ego mają ciężki kurwa orzech do zgryzienia. Szczególnie teraz, gdy na horyzoncie ukazało się wznowienie „No Sleep ‘til Hammersmith”. W kilku miłych dla oka i ucha wersjach ukazał się ten album ponownie. Do mnie trafiła wersja dwupłytowa (jest jeszcze wersja z większą ilością kompaktów oraz wersja z winylami). Klasyk nad kurwa klasyki – tyle Wam powiem, bez znaczenia ile płyt ma wydanie. Motörhead jest jedyne w swoim rodzaju. Usłyszycie to na własne uszy dzięki temu wznowieniu. Pierwsza płyta w moim zestawie to klasyczny koncert plus trzy numery z próby zagranej w Newcastle w marcu 1981 roku. Fajne, surowe granie – jak to próba, no ale próba Lemmy’ego, Phila i Eddiego tak czy siak musiała byś w chuj fajna. Tak to przynajmniej brzmi. Krążek numer dwa to pełen koncert, z rzeczonego Newcastle, na którym zarejestrowano dziewiętnaście kompozycji, a każda jest jebanym klasykiem. Czy ja się powtarzam? A być może, ale właśnie wypiłem ponad 2 litry wina i zamierzam sobie puszczać to wydawnictwo dopóki nie zasnę. Moje wydanie to gustowny digibook, ze spisaną historią powstawania tego albumu, do tego zawiera multum zdjęć, reprodukcji plakatów, flejersów, playlist i tak dalej. Kawał historii zaklęty na dwóch srebrnych krążkach. Wart każdych pieniędzy.

Więc nie przedłużam, bo zachęcanie do „No Sleep ‘til Hammersmith” to z góry wygrana sprawa. Wszak wszyscy jesteśmy The Roadcrew!