Halucynogen „Zaraza”

To się chłopaki wbiły z tytułem debiutu, nie powiem. Pierwszą ofiarą „Zarazy” była natomiast moja własna ślubna, bo nieopatrznie przebywała w tym samym pokoju, gdy rozległ się wrzask Mańka w otwierającym całość „Trupi”.

Aha, zapomniałem o kim mowa. Mowa o rzeszowskim ansamblu Halucynogen, który sobie egzystuje jakoś od kilkunastu lat, zaś ta debiutancka płyta jest przełamaniem dziewięcioletniej ciszy wydawniczej. Wielu się pewnie zapyta, czym para się ten zespół a ja na takie zapytanie odpowiem: w zasadzie miksem death metalu i thrash metalu. I dodam na jednym wydechu, że raczej nie w odmianie staroszkolnej. To znaczy panowie czerpią z klasyki, a jakże, przy czym wszystko brzmi po prostu dość świeżo, mięsiście i dosadnie. Nie ma tuszowania niedociągnięć oldskulowym brzmieniem i mówieniem, że na debiucie Sodom gary też były raczej krzywe. Podoba mi się ciężar muzyki Halucynogen, który nieźle łączy się z charakterystycznym groovem. Co ciekawe, nie jest mi wcale tak łatwo wskazać jakieś konkretne inspiracje w muzyce Rzeszowiaków. To trochę tak, jakbyście wymieszali Kata (z czasów „Róże Miłości Najchętniej Przyjmują Się Na Grobach”) z Morbid Angel, nowszą odsłoną Exodus, debiutem Machine Head, Slayer oczywiście (raczej z wydawnictw powyżej „Divine Intervention”) , a potem dodali do tego dużo gazu i RedBulla. Każdy numer to właśnie taki shot, który bierzecie na raz, a on kopie dość mocno. No i wokale. Maniek szafuje tu całą gamą – ryczy, krzyczy, szepcze, growluje – zważywszy na to, że za wokale odpowiadał też w Misterii, to część z Was wie, na co go stać. Generalnie – fajnie to żre. Na co dzień wolę faktycznie bardziej oldschoolowe granie, ale Halucynogen umie przykuć moją uwagę – jest mocno, jest ciężko, jest metalowo.

Liczę, że ta „Zaraza” rozprzestrzeni się na większą skalę, bo warto. Aha – żadna maseczka Was przed nią nie ochroni.

Ocena: 7/10

Tracklist: